نینجوتسو فقط یک ورزش رزمی نیست.خیلی گسترده تر از ورزش هایی مثل کاراته، تکواندو، وشو و ... است. اینقدر گسترده که می شه گفت یک سبک زندگی است. نینجوتسو تمام ابعاد زندگی یک نینجا رو تحت تأثیر قرار می ده و یک نینجا باید آموزش های خیلی زیادی در زمینه های مختلف ببینه. علاوه بر قدرت بدنی باید از نظر روحی هم بسیار قوی باشه تا بتونه در مقابل مشکلاتی که براش پیش میاد مقاومت کنه و با هوش و ذکاوتش مشکلات رو به بهترین نحو حل کنه.
نینجاها در قدیم به صورت قبیله ای زندگی می کردند. یعنی یک قبیله همه نینجا بودند و همه ی بچه هاشون هم نینجا می شدند و از بچگی ( 5-6 سالگی) آموزش های سختی می دیدند تا آمادگی لازم را کسب کنند. مثلاً پدر و مادر ها یک تنه ی درخت را به صورت افقی در ارتفاع نیم متری از سطح زمین قرار می دادند و بچه ها را مجبور می کردند روی این تنه ی درخت راه بروند، بنشینند ، بلند بشوند، چرخ بزنند و ... . این تمرین باعث می شد که تعادل بچه زیاد بشه و ترس از ارتفاع هم در آنها از بین برود . البته با گذشت زمان و ماهر شدن بچه ها ارتفاع تنه ی درخت از سطح زمین بیش تر می شد. یک تمرین دیگه که از بچگی به نینجاها داده می شد این بود که تا جایی که می تونن از یک شاخه ی درخت آویزان بمونند ( ابتدا با دست ها و بعد از اینکه کمی ماهرتر شدند با پاها (وارونه)). اگر یک نینجا به مهارت کافی می رسید باید می تونست ساعت ها (مثلاً 2-3 ساعت) بدون هیچ حرکتی از درخت آویزان بموند.این تمرین باعث قوی شدن انگشتان، مچ ها، بازوها و عضلات پا می شد. این تمرینات جزو تمرینات نسبتاً کم خطر نینجاها بود و تمرینات سخت تری هم می دیدند که باید از بین مانع های زیادی که در جاهای نامشخص قرار داشتند عبور می کردند، از ارتفاع می پریدند و ...

سلاح مرگبار نینجا